ფემინისტური დედობა

ჩვილი ბავშვების სრულფასოვანი კვების პრაქტიკა, განსაკუთრებით, კრიტიკულ პერიოდში - დაბადებიდან 2 წლამდე, შეიძლება ბავშვთა გადარჩენის, ჯანსაღი ზრდისა და განვითარების ხელშეწყობის წინაპირობად იქცეს.

დედა და მისი მეგობრები გაზეთს „ქალი“ გამოსცემდნენ. სწორედ ამ გაზეთის ერთ-ერთ ნომერში ინტერვიუ გამოქვეყნდა, სადაც კითხვაზე - „შეუქმნია თუ არა თქვენთვის პრობლემა იმას, რომ ქალი ხართ?“ დედაჩემი უარით პასუხობდა. 

დედობის ინსტიტუტის გადააზრებისთვის მიძღვნილი ბლოგები, ალბათ, ერთი და ყველაზე მნიშვნელოვანი შეკითხვით უნდა დამეწყო – ვინ არის დედა? 

დედობის პრაქტიკა, დედობის შრომა, იმდენად ბუნებრივ პროცესად მოიაზრება,რომ მათზე ლაპარაკის აუცილებლობაც კი გვავიწყდება. 

ქალის ფუნქციების მკაფიოდ განსაზღვრა და დედის როლთან მათი უპირობოდ დაკავშირება ცენტრალურია ნაციონალისტური ნარატივისთვის. 

საკუთარი დედის გაგებას და შენს მიმართ მისი დამოკიდებულების გადააზრებას იწყებ მაშინ, როცა თავად ხდები დედა.

ფემინისტურმა კრიტიკამ დედობაზე საუბარი გამოიყვანა „ბუნებრიობის“ ჩარჩოებიდან და მიუთითა იმაზე, რომ როდესაც ჩვენ დედობის პროცესს მივიჩნევთ ბუნებრივ პროცესად და დედობის შრომას ინსტინქტად, ჩვენ ვაუბრალოებთ და ვაუფასურებთ დედების შრომას, და დაუძლეველ წინააღმდეგობებს ვუქმნით იმ ქალებს, რომლებსაც ადვილად არ გამოსდით დედობრივი მოვალეობების განხორციელება.

იქნებ დედის ინსტიტუციონალიზებული ხატი, ერთგვარი კონტროლის საშუალებაა ქალებზე ძალაუფლების შესანარჩუნებლად? იქნებ დედობა ყველა ქალის ინსტიქტი სულაც არ არის?   მეორე მხრივ, იქნებ დედობის ფაქტი და პროცესი იმაზე უფრო მეტი ძალაუფლების მიმცემია ქალებისათვის, ვიდრე ამას პატრიარქალური უფლება-მოვალეობები ითვალისწინებს?