საფო მგელაძის „ჩემი ცხოვრების ნამდვილი ამბავი” მართლაც მნიშვნელოვანი ტექსტია ბევრი თვალსაზრისით. ის ჟანრობრივად მოუხელთებელია, თუმცა დოკუმენტურ პროზას და მემუარს შორის იკვეთება, აქვს დღიურის ელემენტებიც და ერთმნიშვნელოვნად მწერლის „ბიოგრაფიის და შემოქმედების გასაღებს” წარმოადგენს (კუპრეიშვილი, 2023).

ტექსტში ავტორი სხეულთან ურთიერთობისა და სხეულად ყოფნის გამოცდილებებს მკვლევრის პერსპექტივით გვიზიარებს. მისი მიზანი მკვლევრის სხეულსა და საკვლევ ველს შორის გაბმული მაკავშირებელი ქსელების პოვნაა. ტექსტი გენდერულ დისფორიაზე, სხეულის მოუხელთებლობასა და მის კომპლექსურობაზე საუბრით ცდილობს, გამოიჭიროს და კითხვის ნიშნის ქვეშ დააყენოს ავტოეთნოგრაფიასა და ეთნოგრაფიას შორის გავლებული მკაცრი საზღვრები. ეს მცდელობა კი იმ პერსპექტივას აგრძელებს, რომელიც ხაზს უსვამს ემოციებისა და შეგრძნებების მნიშვნელობას და მათ კვლევის საინფორმაციო ფუნდამენტურ წყაროდ მოიაზრებს.  

კვლევა ყურადღებას ამახვილებს ხანდაზმულებზე ზრუნვის სფეროში ზრუნვის გამცემ და მიმღებ პირებს შორის არსებული დამოკიდებულებებისა და ურთიერთობების სპეციფიკასა და მნიშვნელობაზე მზრუნველთა პერსპექტივიდან.

კვლევის მიზანი XIX საუკუნის II ნახევრის ქართული პერიოდული გამოცემების დამუშავება და იმ ძირითადი საარქივო მასალების თავმოყრა იყო, რომლებიც ქალთა სამედიცინო სფეროში ჩართულობას უკავშირდება. 

ყველაზე ფართო სოციალური მოვლენა, რომელიც ახალგაზრდა მამაკაცების ცხოვრებას წარმართავს, არის „გაზრდა/დაკაცება“. 

კვლევის მიზანია, შეისწავლოს, თუ როგორ აისახება შრომითი მიგრაციის გამოცდილება საქართველოში დაბრუნებული ემიგრანტი ქალების აუნაზღაურებელ და ანაზღაურებად შრომით ურთიერთობებზე.