რატომ არ მეშინია ფემინიზმის

დედა და მისი მეგობრები გაზეთს „ქალი“ გამოსცემდნენ. სწორედ ამ გაზეთის ერთ-ერთ ნომერში ინტერვიუ გამოქვეყნდა, სადაც კითხვაზე - „შეუქმნია თუ არა თქვენთვის პრობლემა იმას, რომ ქალი ხართ?“ დედაჩემი უარით პასუხობდა. 

ხშირად ვხვდები ქალებს, რომლებსაც წლების მანძილზე ერთი და იგივე პრობლემა აქვთ: საშინაო შრომის დაუფასებლობა, ბავშვების აღზრდის პასუხისმგებლობა, მეუღლეებთან, ოჯახის წევრებთან უთანხმოებები ან მარტოობაში ყველაფრის კეთება. 

ერთხელ, ბაღში, ჩემმა ჯგუფელმა გოგომ თავმომწონედ გამომიცხადა, რომ “იქ” სისხლი ჰქონდა. ალბათ, სახლში თუ მოისმინა, ჩემზე სერიოზული შთაბეჭდილება კი მოახდინა. მეორე დღისთვის მთელი მარცხენა ხელი ბინტში ჩავისვი და ასე გამოვცხადდი ბაღში. 

მოყვარული, სამართლიანი და მამაცი ადამიანი თავისთავად ფემინისტია - თითქოს ძალიან მარტივადაა საქმე. არ არის საჭირო განსაკუთრებული განათლება და სპეციალური ტერმინოლოგიის ცოდნა.

ჩემს საქმიანობას თან სდევს დამატებითი პრივილეგია – გავიზიარო ცხოვრება და გამოცდილება იმ ადამიანებისა, რომელთაც მედია დაჟინებით უწოდებს „ჩვეულებრივ ადამიანებს“. 

სახლიდან გავდიოდი ხოლმე იმ მწვავე და ავთენტური გრძნობით, რომ „ცოტა ხანი უნდა გავიდე, თორემ გავრეკავ.“

ფემინისტობა, კაცისგანაც და ქალისგანაც, წარმოუდგენლად დიდ ძალისხმევას მოითხოვს - მოითხოვს მუდმივ სიფხიზლეს კონკრეტულ კონტექსტში საკუთარი ქმედების შესაძლო შედეგების მიმართ; ეს კი, თავის მხრივ, კეთილი ნების გარდა, მაქსიმალურ ცოდნასაც გვავალდებულებს. რადგან არცოდნა - ჩაგვრის სტრუქტურების შესახებ არცოდნა - უკვე დიდი ხანია, რაც არცოდვა აღარ არის.

ფემინისტებს ხშირად გვამუნათებენ, რომ ვართ „გაბრაზებული ქალების ერთობა“და ამით ცდილობენ ჩვენი ბრაზის დემონიზებას, როგორც ისტერიულის და ირაციონალურის. სინამდვილეში კი ყველაზე ლეგიტიმური, ალბათ, ფემინისტური ბრაზია, რადგან უკლებლივ ყველა ქალს გვაქვს ჩაგვრის პირადი გამოცდილებები პატრიარქალურ კულტურაში. ამ ქალებიდან ზოგიერთს კი ჩვენი გზა, თუ ჩვენი წილი ბრაზი ფემინისტობამდე.