სოფლად მცხოვრები ქალები

სოფლად ზრუნვის შრომა მძიმედ გამოიყურება. შრომის სიმძიმე სახლის პირობებს, სამუშაო იარაღების სიმწირეს და ცოდნის ნაკლებობას ებმის. კვლევის ფარგლებში შვიდი სოფელი მოვიარეთ და თერთმეტ ქალს შევხვდით. თითოეულის ყოველდღიურობაზე დაკვირვება მაფიქრებინებდა, რომ მათი შრომის შედეგი კეთილდღეობის ნაცვლად დაზიანებული ჯანმრთელობაა. 

არ არსებობს ქალისა და კაცის აზროვნება და  არ არსებობს ქალისა და კაცის გონება და საქმე, რადგან ყოველი ადამიანის შესაძლებლობა ინდივიდუალურია.    

ხშირად ვხვდები ქალებს, რომლებსაც წლების მანძილზე ერთი და იგივე პრობლემა აქვთ: საშინაო შრომის დაუფასებლობა, ბავშვების აღზრდის პასუხისმგებლობა, მეუღლეებთან, ოჯახის წევრებთან უთანხმოებები ან მარტოობაში ყველაფრის კეთება. 

ჩემს საქმიანობას თან სდევს დამატებითი პრივილეგია – გავიზიარო ცხოვრება და გამოცდილება იმ ადამიანებისა, რომელთაც მედია დაჟინებით უწოდებს „ჩვეულებრივ ადამიანებს“. 

სოფელი ქალაქისაგან ძალიან განსხვავდება. ხშირად, როცა გავდივართ სოფლებში, ადამიანებს ვუხსნი, რომ ჩვენ - მე და ჩემი მეუღლე, სახლშიც ვინაწილებთ შრომას. ცოცხალი მაგალითი ადამიანებისთვის შთამაგონებელია და ცვლილებები უფრო სწრაფად მიიღწევა.

წარმოგიდგენთ ფოტო-კოლაჟს "ხანდაზმული ქალები გურიაში", რომელიც ჩვენი პროექტის „ფემინისტური ფოტოგრაფიის სახელოსნო“ მონაწილემ, ქეთი ხიდაშელმა შექმნა (ოზურგეთი).

შეუძლებლად მეჩვენება უმცირესი თავისუფალი დროის გარეშე ფიქრის დაწყება საკუთარ უფლებებზე, პოლიტიკურ მონაწილეობაზე, თვითორგანიზებაზე.

როდესაც იმდენად გლობალურ საკითხზე ვწერთ, როგორიც კლიმატის ცვლილებაა და აქცენტს ქალებზე ვაკეთებთ, შეიძლება გაჩნდეს კითხვა: რატომ მხოლოდ ქალები, თუკი კლიმატის ცვლილების შედეგები კაცებსაც ეხება?